W ostatniej rozmowie ks. Euzebiusz wyjaśnia kolejne wątpliwości jego rozmówców związane z dziennikarstwem katolickim. Są to również naprawdę istotne problemy: wspaniałomyślna (wielkoduszna) gorliwość, jej związek z roztropnością i miłością, rozróżnienie między naganą prywatną a publiczną i w jakich okolicznościach ta druga jest konieczna (co jest poważnym problemem polskiego sedewakantyzmu). W dziennikarstwie katolickim, jak w każdej działalności publicznej to dobro ogółu powinno być celem nadrzędnym. Ale aby uchwycić, w konkretnych okolicznościach, dobro wspólne i obrać odpowiednie doń środki trzeba posiadać pewien stopień roztropności, o czym też mówi (nie tylko w tej rozmowie) don Euzebiusz. Czytaj dalej →

Kontynuując analogię między rzemiosłem wojennym a rzemiosłem dziennikarza katolickiego ks. Euzebiusz dotyka sprawy najwyższej wagi praktycznej: posłuszeństwa, karności i roztropności. Karność i posłuszeństwo władzy kościelnej było szczególnym znamieniem ultramontanów, katolików nieustępliwych i integralnych w porewolucyjnej epoce szerzącej się wszędzie, również w Kościele, anarchii. Stanowisko przeciwne było zawsze znamieniem różnych schizmatyków, sekciarzy, gallikanów, liberałów, modernistów. Gdy się czyta choćby poniższy ustęp o tym mówiący, okazuje się jak na dłoni, czyimi spadkobiercami jest dziś znaczna większość „tradycjonalistów”. Czytaj dalej →

Po wyjaśnieniu, że dziennikarstwo katolickie jest wojowaniem (w rozmowie szóstej), ks. Euzebiusz ciągnie dalej analogię między wojną a dziennikarstwem. Chodzi o strategię, bronienie przede wszystkich najważniejszych pozycji, czyli prawd podstawowych, atakowanie punktów słabych wroga, etc. W rozmowie siódmej rozwija, naprawdę pobieżnie, temat najważniejszych prawd, których w owych czasach należało bronić. Podstawą, co podkreślamy na łamach „Myśli Katolickiej” od samego początku, jest zdrowa doktryna katolicka zawarta w dokumentach papieskich i różnych watykańskich dykasterii oraz dogłębne i właściwe ich zrozumienie, przestudiowanie (studium poważne, a nie „ciekawskie”). Gdyby częściej współcześni (jak i ówcześni) dziennikarze katoliccy tak czynili, mniej byłoby dyletantyzmu i w ogóle porażek w polemice z wrogami religii i Kościoła. Czytaj dalej →

Cierpliwie krok po kroku don Euzebiusz wyjaśnia swym inteligentnym i wykształconym rozmówcom, czym ma być dziennikarstwo autentycznie katolickie. Zmuszony jest przy tym zbijać różne sofizmaty, wynikające z dobrej woli rozmówców, lecz przez to nie mniej błędne. Poniższa rozmowa po raz kolejny dowodzi, że nawet cytaty świętych należy mądrze wyjaśniać tym, którzy ich w pełni nie rozumieją, zwłaszcza gdy chodzi o dziedzinę postępowania ludzkiego, dziedzinę przede wszystkim roztropności. Czytaj dalej →

[Recenzja; pochwała papieska, wstęp i rozmowa pierwsza, rozmowa druga, rozmowa trzecia, rozmowa czwarta]

O. Józef Chiaudano T. J.

„Dziennikarstwo katolickie”.

ROZMOWA PIĄTA. Czytaj dalej →

W czwartej rozmowie znowu mowa o tym, czego dziennikarz katolicki nie może pochwalać. Tym razem mowa o stowarzyszeniach, organizacjach, wydarzeniach, a także relacjonowaniu różnych wydarzeń moralnie ujemnych czy wprost szkodliwych.

Raz jeszcze na pierwszy plan wysuwa się rola cnót roztropności (rozeznania okoliczności) oraz męstwa: „katolików mężnych, umiejących stanąć w obronie zasady, jest zaledwie garstka wśród całej masy miernot”. Dziś nie może być lepiej, z uwagi na wychowanie, a raczej jego brak, u mas mniej lub bardziej katolickich. Czytaj dalej →

Kolejna, trzecia rozmowa dotyczy stanowiska jaką dziennikarz katolicki powinien zająć w sprawie złych autorów, ich dzieł i czynów. Ks. Euzebiusz wyjaśnia, że nie można im pobłażać jak również szczególnie chwalić u nich tego co czasami wygląda na dobre. Bowiem zło które jest tam zasiane wystarcza do ogólnego potępienia całości ich dzieł. Pisarze niemoralni i bezbożni nie mają prawa do tego aby dziennikarze katoliccy rozgłaszali ich zasługi literackie, naukowe lub artystyczne – generalnie lepiej w takich sytuacjach milczeć. Czytaj dalej →